15 kwietnia 2011 odbędzie się Nadzwyczajne Walne Zebranie. Będzie ono poświęcone założeniu Stowarzyszenia SKPG „Harnasie”.

Zebranie odbędzie się na Wydziale AEiI, w auli „D” (parter). Początek o godzinie 18:00.

Prosimy o zabrnie ze sobą dowodów osobistych (potrzebne będą dane jak nr dowodu osobistego oraz numer PESEL)!

12 grudnia 2010 wycofano pociągi z linii Żywiec – Sucha Beskidzka, która między innymi umożliwia dojazd do naszej chatki. Zamiast pociągów wprowadzono zastępczą komunikację autobusową. Apel burmistrza miasta Żywiec przeciwko wycofaniu pociągów można poprzeć za pośrednictwem strony http://www.zywiec.pl/stat.php?ankietapkp

No i po weekremie 😉

Porobiono sporo i owocnie pojedzono (dzięki Jagodzie, Aśce, Agnieszce i pomocniczkom) 🙂

– zdjęto i wymieniono dach nad wschodnią częścią ganku (wymiana krokwi, łat, połaci dachowych) – tu wielkie uznanie dla Marcina Derejczyka!
– rozpoczęto poprawianie mocowania rynny SE
– przekopano rów i położono kabel do ubikacji, założono nową instalacje elektryczną – oświetlenie znów działa!
– przekopano rów i położono rurę odwadniającą piwnicę, a tym samym dokończono odwadnianie chatki
– postawiono konstrukcję górnej części kominka (rama metalowa, płyty kg i izolacja)
– wykonano kilka konstrukcji drewnianych na ławy i stół, szlifowano i malowano
– wykoszono dalszą część chaszcza pónocnego, oznaczając granice naszej nowej działki
– poprawiono konstrukcję kaszty na żwir i piasek, przemieszczając przy okazji kupę tłucznia
– oczyszczono i pomalowano oszalowanie ozdobne szczytu ganku
– dodano przegrodę do kompostownika
– rąbano, cięto i układano drewno

Udział wzięło 19 osób : m.in.  (z Harnasi: Maciej S., Krasnal, Marcin D., Krzysiek Krawiec, Radeck), Jagoda, kursant Jasiek, exkursanci: Aśka, Lenor oraz Toudi z Elizą, pH Dorian Borek i Agnieszka Franke.

Wszystkim dziękujemy za ciężką pracę i zapraszamy na kolejne edycje WEEKREMu.

Wisła i Trójwieś kursanckim okiem – czyli jak to było i dlaczego 18-19.04.2009

To była piękna sobota. Tylko zaczęła się zbyt wcześnie rano.

Spotkaliśmy się wszyscy w Wiśle na Placu B. Hoffa pod budynkiem Muzeum Beskidzkiego, czyli dawną karczmą. Wtedy też musiało być tu fajnie, może mniej edukacyjnie, ale dałoby się spędzić tu kilka miłych chwil nad zimnym piwem w ciężkim glinianym kuflu i solidną porcją baraniej pieczeni. Rozmarzyłem się. Przepraszam. W Muzeum powitała nas Pani Małgorzata Kiereś, która przy kawie czy herbacie przedstawiła nam, jak wyglądało życie ludzi na terenach Beskidu Śląskiego w dawnych czasach, opowiadała o sałasznikach i innych ciekawostkach etnograficznych regionu. Tak spędziliśmy pierwsze godziny tego wyjazdu kursowego.

Kolejnym punktem obowiązkowym był Zameczek Prezydencki w Wiśle Czarne. Pani Przewodnik Zameczkowa przywitała nas w holu hotelu mieszczącego się w Dolnym Zameczku. Pierwszym co rzuciło się w oczy był cennik – niebagatelna cena za nocleg 200zł, ale podobno dają śniadanie gratis. Niektórzy spędzili chwile błogiego rozluźnienia w hotelowej toalecie (złote klamki, perłowa deska sedesowa i inne luksusowe elementy wyposażenia i wystroju).
[Tu w opowieści pojawia się Maestro z rodziną]

Następnie poszliśmy do Zameczku Właściwego, gdzie już nic fajnego nie było (chociaż niektórym się podobało i twierdzili że mogliby tam zamieszkać). Najciekawsza z tego wszystkiego była kaplica drewniana obok Zameczku.
[Tu z opowieści znika Maestro z rodziną]

Po obcowaniu z Majestatem Wyższym i architekturą dwudziestolecia międzywojennego przejechaliśmy na przełęcz Kubalonkę. Odwiedziliśmy bar w kształcie obudowanej chatką beczki, Wojewódzki Ośrodek Chorób Płuc Dzieci i Młodzieży oraz kościółek przeniesiony tu z Przyszowic koło Gliwic (niestety tylko z zewnątrz, gdyż jakaś szczęśliwa para uszczęśliwiała się tam jeszcze bardziej biorąc ślub). I dalej w drogę…

…która doprowadziła nasze Mechaniczne Rosynanty pod kościół pw. Dobrego Pasterza w centrum Istebnej. To był już wieczór. Kolacja, snucie planów (jakże ambitnych – ponad 20 kilometrów pieszo) na dzień następny i słodki sen w apartamentach PTSMu „Zaolzianka” o apartamentach hotelu „Zameczek”.

Niedziela. Niedziela zaczęła się jeszcze wcześniej niż sobota. Kurs cierpiał na bezsenność religijną i poszedł na 7:30 do kościoła na Mlaskawkę, mnie, skromnego kronikarza, autora tej relacji, zostawiając ze składnikami śniadaniowymi i zleceniem zrobienia najważniejszego posiłku dnia. Wrócili. Śniadania nie było. Już nie było. Ich strata. No dobra… trochę im zostawiłem, świnią nie będąc.

Po śniadaniu nastąpiły niesamowite roszady samochodowe (dwa auta pojadą tam, kolejne dwa tu, jeden wróci, ten zabierze tych stąd, a wy idźcie pieszo!). Sposobami znanymi tylko kursantom spotkaliśmy się bez strat własnych w Chacie Kawuloka na kolejnej porcji etnografii, okraszonej muzyką sałaszniczą (solówka Krzysia Roczniaka na trombicie – bezcenne). Magiczną mocą znaleźliśmy się pod Ochodzitą, a mocą własnych nóg nawet na jej szczycie (magiczna moc tam już nie dociera).

P   A   N   O   R   A   M   K   A.   D   Ł   U   G   A        P   A    N   O   R   A   M   K   A.
O   D          P   I   L   S   K   A        D   O          P   I   L   S   K   A.

Przejście przez przełęcz Rupienkę i przysiółki Wierch Czadeczka i Zapasieki, doliną Czadeczki i bezdrożami Słowacji do Trójstyku i Jaworzynki Trzycatka (jak widać ambitne plany się skróciły) gdzie skończyła się nasza autokarówka samochodowa i podziękowawszy Juzi za nadzór inwestorski nad grupą rozjechaliśmy się każdy w swoją stronę.

Rumcajs

Baaaaaaaaaardzo długa panoramka z Ochodzitej

Wyjazd rozpoczął się nietypowo – dotransportowaniem się naszego miłego kursu samochodami około godziny 11 do  Domu Turysty PTTK „Hanka” w Zawoi. Przez niektórych  wystrój naszego miejsca noclegowego został określony jako „pokomunistyczne bezguście”, typowe dla podobnych obiektów. Łóżeczka bądź mięciutkie materace z pościelą na antresolach zostały nam zapewnione nam przez Kierownictwo, wraz ze sporą ilością łazienek z (b.)ciepłą wodą (;)) i/lub wrzątkiem na wszelkiego rodzaju zalewajki.

Po przekąszeniu tradycyjnego wspólnego posiłku wyruszyliśmy przecierać szlaki terenu uprawnień. Tym razem naszym celem miała być Przełęcz Jałowiecka oraz nauka torowania w śniegu :), która dana nam była im wyżej tym bardziej intensywnie i inwazyjnie dla naszych biednych i zmęczonych mięśni i głów, które się łamały ile tej drogi jeszcze przed nami i czy faktycznie maksyma Ambrożego z kondycyjnego nie ma pewnej dozy prawdopodobieństwa. Trzeba przyznać, iż torowanie to sztuka trudna, męcząca i wybitnie uciążliwa szczególne dla torującej osoby 🙂 Łagodziło jednak nasze samopoczucie piękno otaczającego zimowego krajobrazu i niesamowity błękit nieba. Pogoda była słoneczna, bez świeżego opadu śniegu; trzymał lekki mrozik. W niższych partiach śnieg sięgał nam po kolana, u góry hm… po moje pachy 🙂 Powrót tą samą, utorowaną przez nas ścieżką, bywał urozmaicany wpadaniem z premedytacją w jego głębsze i nieprzedeptane warstwy, np. z „pomnika przyrody” będącego wystającym korzeniem. Podsumowując – bawiły się „dzieciaki” na  śniegu 🙂

Po powrocie (już porą ciemną) czekała na nas perspektywa zjedzenia posiłku, który dla większości z nas miał postać kiełbasek, 1 ¾ ciastka oraz co kto tam miał to znosił do jadalni. Oczekiwaliśmy pana Goprowca i jego wykładu, lecz niestety czynniki niezależne zdecydowały za nas i całość szkolenia ratowniczego odbyła się następnego dnia na Markowych Szczawinach i przełęczy Brona. Tymczasem resztę wieczoru spędziliśmy dobrze bawiąc się w swoim towarzystwie: grając w zapewnione nam przez Agatę i Jarka „Prawo dżungli”, „Wypas”, „Owieczki”(?), „Hodowlę” itp. oraz konwersując.
Następnego dnia brutalna pobudka o 7, śniadanko i wymarsz na Markowe Szczawiny, gdzie znaleźliśmy się przed południem. Na miejscu czekał nasz wykładowca – Goprowiec, który w bardzo sympatyczny i przystępny sposób prezentował nam środki do transportu poszkodowanych: wózek alpejski, deska kanadyjska, akia, deska ortopedyczna, materac próżniowy itp. Oczywiście, przypinaliśmy się i nosiliśmy nawzajem :). Mieliśmy też okazję posłuchać opowieści o metodach ratowania oraz zwiedzić dyżurkę i zobaczyć wszystkie sprzęty Goprowców, którzy oprócz defibrylatorów, butli z tlenem i radia posiadają również telewizor, mikrofalówkę, ciepełko i mięciutkie łóżeczka 😛 Lekko zmarznięci ciągłym staniem na 10 stopniowym mrozie w końcu wyruszyliśmy na przełęcz Brona, aby tam odbyć część praktyczną szkolenia. Pod nawisem śnieżnym odbyliśmy krótkie szkolenie lawinowe, tzn. rozpoznawanie rodzaju śniegu, badanie jego konsystencji, aby w razie czego móc ocenić warunki podczas zimowego chodzenia po górach. Oczywiście godzina stania wychładza, więc ratowaliśmy się tak jak zawsze gorącą herbatką z termosów i kanapkami kursowej roboty. Pan Goprowiec przygotował dla nas super atrakcje, które rozgrzały nas lepiej niż herbata, czy inne specjały, przerywając jedyną tego dnia panoramkę na samej przełęczy (słowo JEDYNA wężykiem, w ramkę, i nad łóżko – niemożliwe prawda :P), a był to zjazd w KLUCZU FRANCUSKIM (przyznam się publicznie – pierwsze skojarzenie pognało do szafki z narzędziami ojca ;)). Zaczęło się od mocowania liny na łopacie turystycznej, oczywiście zaklinowanej w dołku, a później na grzybku wydrążonym w śniegu, który kształtem nie przypomniał niczego konkretnego ale wytrzymał wszystkie zjazdy.  No i wreszcie nadszedł czas próby – zjazd na linie. Mimo, że większość pierwszy raz i z lekkim stresem, wszyscy poradzili sobie znakomicie, a na końcu liny każdy lądował z bananem na twarzy. W międzyczasie i później nastąpiły spontanicznie zainicjowane dupozjazdy – rewelacja! Pan Goprowiec zaplanował dla nas (za) dużo, więc niestety nie przetestowaliśmy tajemniczego sprzętu dźwiganego przez Krasnala w czerwonym worku i innych ciekawostek. Nikt nie wie co to było ;( Na sam koniec mieliśmy za zadanie znieść na dół poszkodowanych na środkach transportu tworzonych z tego, co na nas i przy sobie – full improwization. Jedna grupa znosiła Adasia zasłabniętego – chłopaki (sztuk 3) użyli do tego jabłuszka, plecaka, pętli i ślizgali go w dół. Druga grupa, liczniejsza, opatrywała ranną Węgierkę (śliwkę:P) z złamanym podudziem – rola w wykonaniu Natalii. Użyto 2 plecaków, kilku sznurków, szalików, innych wiązaczy oraz karimaty. Pan Goprowiec i Maciek pochwalili co było do pochwalenia, skarcili co było do skarcenia i tak zakończyła się nasza przygoda z ratownictwem w rejonie Babiogórskiego Parku Narodowego. Podziękowaliśmy i pożegnaliśmy się pięknie z Panem Goprowcem. Zeszliśmy na dół bardzo szybciutko i dopakowując do plecaków zostawione w „Hance” rzeczy, powoli wg określonych składów samochodowych podążyliśmy spokojnie do naszych domów.

Bogusia Śpiewak

Ćwiczenia z transportu poszkodowanego

Tym razem naszą przygodę „przewodnicką” rozpoczęliśmy w Wiśle, do ktorej dojechaliśmy (12 osób)w sobotę rannym pociągiem. Naszymi opiekunami byli: Marysia i Michał vel Świstak. Wisła malownicza miejscowość pośród gór wznosi się na wysokości 430 m n.p.m i jest największym ośrodkiem luterańskim w Polsce i jedynym miastem w którym ludność tego wyznania stanowi większość. Natalka, która zna miasto jak „własną kieszeń” doprowadziła nas do żółtego szlaku.  Po drodze w Urzędzie Miasta zobaczyliśmy jedną z atrakcji: postać Adama Małysza wykonaną z białej czekolady. Był to bardzo słodki widok… Góry powitały nas prawdziwą zimą, wszystkie szczyty pokryte były białym puchem. Śnieg iskrzył się w promieniach słońca, było bajecznie i pięknie. W takiej scenerii przeszliśmy przez m.in Kamienny, Trzy Kopce Wiślańskie, Smrekowiec, Jaworzynę i dotarliśmy do Przełęczy Salmopolskiej. Tu najpierw podeszliśmy do Jaskini Malinowskiej (nie wiedzieć czemu nikt nie miał ochoty stawić jej czoła, no może za wyjatkiem Świstaka), a bardziej ochoczo odwiedziliśmy jedną z karczm na przełęczy. Po godzinie ruszyliśmy w dalszą drogę, tym razem czerwonym szlakiem przez m.in Grabową, Kotarz, Hyrcę, Beskidek do schroniska na Karkoszczonce. Po obfitej kolacji czekała nas główna atrakcja wyjazdu: jaskinia Trzy Kopce, do której dotarliśmy ok. 23. Było to przeżycie niesamowite i niezapomniane, przez 4 godziny wąskimi korytarzami i szczelinami przeciskaliśmy się do najodleglejszego, niedawno odkrytego miejsca. Z bliska ogladaliśmy hibernujące nietoperze. Po wyjściu przedstawialismy widok nieszczególny, ubłoceni od stóp do głów, ale w doskonałych humorach. W niedzielę wstaliśmy koło południa, przez Klimczok, Szyndzielnię zeszliśmy do Bielska-Białej a stamtąd już w powrotną drogę do domu…

Tuż przed wyjściem do jaskini

W dniach 24-26 października odbyła się autokarówka. W piątkowy wieczór spotykamy się na noclegu w Gorzeniu Dolnym. W sobotę rano startujemy ze zwiedzaniem rozpoczynając od Wadowic, gdzie dołączyło parę osób które nie mogły przyjechać wcześniej. Dzień mija nam miło, szybko i przyjemnie na zwiedzaniu okolicznych zabytków (głównie sakralnych). Wieczorem meldujemy się w Kalwarii Zebrzydowskiej, gdzie nocujemy. Niedziela to męczący maraton po kapliczkach kalwarii. Mimo ogromnej dawki informacji jaką otrzymaliśmy z uśmiechem na ustach wracamy do domów.

Krzysztof Rakoczy

Lekcja architektury drewnianej

Celem pierwszego wypadu kursu SKPG „Harnasie” była Chatka Na Adamach, która, dla wiadomości mniej świadomych osób, znajduje się w Beskidzie Żywieckim, a konkretnie w Lachowicach. Wyjazd (jak każdy z resztą) obfitował w wiele zabawnych sytuacji, niezapomnianych chwil, mocno przybliżył nieznające się jeszcze zbytnio towarzystwo oraz przede wszystkim pozwolił na poznanie dogłębne fragmentu Beskidu Żyieckiego. A jaki był mniej więcej przebieg wydarzeń? Cóż, piątkowy wieczór nie pozwolił nam na dużo więcej niż zapoznanie się z błotem pokrywającym ścieżkę do Chatki, za to poznaliśmy jedyne w swoim rodzaju zasady panujące na Adamach, no i zwiedziliśmy samo lokum, po czym padliśmy jak zabici na wyrka. Po dość chłodnawej nocy, w sobotę przyszedł czas na krótką podróż pociągiem do Suchej Beskidzkiej, z której po obejrzeniu między innymi Karczmy Rzym i kościoła, wróciliśmy z powrotem do Lachowic przez Magurkę i Kiczorę, omijając niestety z braku czasu szczyt Jałowca. Wszelakie ewentualne niedogodności i trudy dnia wynagrodziły zaś pulpa i wieczorek poświęcony Śląskowi z filmem Angelus w tle. Niedziela z kolei upłynęła pod znakiem poznawania okolicznych szczytów, niektórych z dalszej, innych z bliższej perspektywy. Przy okazji poznaliśmy również nazwy kilku roślinek, o których opowiadał nam Radeck (oficjalnie czytaj: Radosław Truś). Na koniec jeszcze, tuż przed odjazdem pociągu wdrapaliśmy się na skałki, gdzie Maciek (oficjalnie czytaj: nasz opiekun i przewodnik Maciej Siudut) udzielił nam lekcji o fliszu karpackim . Potem bez żadnych komplikacji wróciliśmy do domków z zaostrzonymi apetytami na kolejny wyjazd.
Natalia Paszek

Szkolenie w Suchej Beskidzkiej